over mij
Sinds jaar en dag ben ik actief op Facebook. In het begin vooral privé, zoals zovelen. Maar vanaf het moment dat Corona ons leven binnendrong, veranderde mijn manier van delen. Minder vakantiekiekjes, meer scherpe vragen. Minder dagelijkse beslommeringen, meer informatie die uitnodigt tot denken. Want wie alleen herhaalt wat wordt voorgekauwd, denkt niet zelf.
Ik moedig mensen aan hun eigen onderzoek te doen. Niet alles klakkeloos overnemen. Zeker niet als het gaat over iets wat in je lichaam geïnjecteerd wordt onder het mom van ‘veiligheid’. Die spuit? Die heeft meer verdeeldheid gezaaid dan bescherming geboden. En dat mag gezegd worden.
Mijn berichten werden gelezen, gewaardeerd, gedeeld. Tot Facebook op 27 juni 2025 ineens mijn account verwijderde. Niet alleen dat van mij, ook die van mijn man Arthur en onze dochter Esra. Alleen het account van onze zoon Arlin bleef gespaard (maar hij is er niet actief). Toeval? Censuur? In een land waar zogenaamd vrijheid van meningsuiting heerst? Laat me niet lachen. Ik heb inmiddels genoeg gezien en meegemaakt om te weten dat dat vrijheidsbeeld slechts een decorstuk is.
Maar ik laat me niet het zwijgen opleggen. Daar is meer voor nodig.
Toen Facebook ons het zwijgen oplegde, besloten we zelf iets nieuws op te bouwen. Mijn dochter kwam met het idee voor deze website. En ikzelf ging aan de slag met Telegram.
Na drie dagen bleek Facebook ineens ons account te hebben hersteld. Waarom? Geen idee. Geen uitleg. Geen excuses. Maar dat maakt niet uit. Want deze plek, deze website, is van mij. Hier bepaal ík wat ik deel. Wat ik schrijf. Wat jij mag lezen.
Welkom dus op mijn eigen platform.
Geen filters. Geen algoritmes.
Alleen wat écht gezegd moet worden.
Waardeer mij
Als jij iets herkent, geraakt wordt, of gewoon blij bent dat er nog mensen zijn zoals ik
die durven te zeggen wat ze zien, dan mag je dat laten merken. Niet omdat het moet. Maar omdat het mág.
Zodat ik door kan blijven schrijven. Vrij. Oprecht.
Voor wie het wil horen.