Haar hadden ze nooit moeten leren praten

Soms hoor je politici dingen zeggen waarvan je denkt: die hadden ze nooit moeten leren praten, laat staan campagne voeren. Dat is geen grap, maar een reële zorg. Er zijn mensen in Den Haag met een microfoon, een salaris van ruim een ton per jaar en toegang tot wetgevende macht. Neem bijvoorbeeld mevrouw Podt van D66(6). Ze zei onlangs, houd je vast, iedere woning erbij is een gezin extra dat naar Nederland kan komen. Dat betekent dat iedere woning erbij niet voor mensen bedoeld is die nu al wanhopig lang op een wachtlijst staan. Ook niet voor starters, ouderen, daklozen of gescheiden ouders die in een garagebox bivakkeren.

Kijk, dát is dus het moment waarop je het stemgeluid van een papegaai zou verkiezen boven een volksvertegenwoordiger.

En je dacht nog even naïef dat woningbouw bedoeld was om onze eigen woningnood op te lossen. Dat we bouwden voor de toekomst van onze kinderen, voor jongeren die op hun 35e nog steeds bij hun ouders thuis op de bank zitten, omdat zelfs een studio onbetaalbaar is. Of voor de ouderen die vastzitten in een veel te groot huis omdat er voor hen ook geen alternatief is.

Maar nee, D66(6) wil niet bouwen voor de Nederlander, maar voor de instroom.
D66(6) wil niet bouwen om de woningcrisis op te lossen, maar om ‘m juist verder aan te wakkeren! Wordt dit per ongeluk gezegd? Of is dit hun beleid? Hun visie?

Wat een opluchting moet dat zijn voor de honderdduizenden mensen op de jarenlange wachtlijst. ‘Sorry, u moet nog even wachten, uw woning is al gereserveerd voor het volgende D66(6)-doelgroepgezin.’

Want dat is blijkbaar de nieuwe werkelijkheid waar het D66(6) hart voor klopt. Voor een land waar politici niet langer volksvertegenwoordigers zijn, maar beleidsverkopers met tunnelvisie en een abonnement op morele superioriteit. Ze praten in termen van inclusie en vooruitgang, terwijl ze de realiteit van gewone mensen simpelweg negeren. Politiek als taalspelletje, waarbij wie het hardst roept over compassie, het minst luistert naar de stem van het volk.

En als je het er niet mee eens bent? Dan ben je een vreemdelingenhater. Of bekrompen. Of gewoon ‘niet inclusief genoeg’. Lekker makkelijk.

Soms vraag je je af: hoe komen dit soort mensen überhaupt op een kieslijst terecht? Was er geen sollicitatiegesprek? Geen testvraag als: ‘Wat zou u doen aan het woningtekort?’ Want als het antwoord is: ‘We halen gewoon nog meer mensen binnen,’ dan zou dat gesprek heel snel voorbij moeten zijn.

Het is de omgekeerde wereld. We bouwen huizen om de problemen groter te maken, niet kleiner. En daar worden Kamerleden als Podt voor beloond met applaus, partijtrouw, en een vast plekje op de lijst bij de volgende verkiezingen. Het is de hoogste tijd om te stoppen met denken dat politici er voor ons zijn. Misschien zijn wij gewoon het decor waartegen zij hun morele toneelstukje opvoeren.

Blijf alert, blijf kritisch.