Voorkeursrecht

Stilzwijgend blijven deugen dat is het beste dat je kan doen, toch? Netjes je mond houden, deugflap op om te laten zien dat je braaf bent of geen zin hebt in ‘gedoe’.

Maar weet je wat? Ook al ben je braaf, het gedoe komt toch wel naar je toe. Ongeacht of jij netjes je vinkjes zet waar het ‘hoort’ en gelooft dat ‘het allemaal voor het goede doel is’. Nee. Het komt zo zeker niet goed. Niet voor jou. Niet voor mij. Niet voor de vele ‘gewone’ burgers die ondertussen braaf hun belasting afdragen, hun mond dichthouden en ondertussen wél de klappen opvangen.

Het grote geld verdwijnt in prestigeprojecten, klimaatpotjes en nieuwe ‘wijkontwikkelingsplannen’ of andere niet-transparante flutideeën waar de ‘gewone’ burger niets aan heeft.

Kijk maar eens om je heen: het kwaad klopt al op vele voordeuren. Niet symbolisch, niet vaag, maar letterlijk. Misschien nog niet op jouw voordeur, maar daarom hoef je toch niet weg te kijken?! En nee, het kwaad is geen donker figuur met een bivakmuts. Het is die nette ambtenaar met een map vol papieren, een pen in zijn borstzak die met een glimlach op zijn gezicht je hand schudt. Hij komt je vertellen dat jouw huis, jouw bedrijf, jouw grond vanaf nu het voorkeursrecht heeft en daarmee een maatschappelijke bestemming. En wat jij daarvan vindt? Onbelangrijk.

In de praktijk betekent het voor jou als eigenaar dat je de grond nog wel hebt, maar niet meer de volledige zeggenschap. Je mag bijvoorbeeld niet meer verkopen aan een projectontwikkelaar of iemand die er een andere bestemming aan wil geven. Voorkeursrecht klinkt alsof jij nog iets te zeggen hebt, maar ik vrees dat dit in werkelijkheid betekent dat jouw voorkeur niet meer telt en dat de gemeente het eerste en vaak het laatste woord heeft. De gemeente kan je daarmee klemzetten en zelfs de waarde drukken, want als jij maar één verplichte koper hebt (de gemeente), ligt de prijs vaak lager. Weg pensioenpotje!