Gaaf landje hè?

Wat een gaaf landje hè?
Waar je buurvrouw haar avondeten uit de voedselbank moet halen en je schoonvader zijn medicijnen halveert omdat het eigen risico op is.
Waar miljarden, met een brede glimlach en moreel superioriteitsgevoel, richting Oek worden gesluisd. Voor wapens, wederopbouw, opvang, hulppakketten en natuurlijk ‘democratische steun’.

Wat is er mis als een land zijn eigen burgers niet kan voeden, maar wél zonder knipperen miljarden euro’s overmaakt naar het buitenland?
Wat is er mis als gezinnen hier de kachel uit laten en maaltijden overslaan, terwijl elders met ons belastinggeld wapens, hulp en wederopbouw worden gefinancierd?
Wat is er mis als mensen in tochtige appartementen zitten omdat isolatie ‘te duur’ is, maar voor het opbouwen van een land duizenden kilometers verderop geen cent te veel is?
Wat zegt dat over de prioriteiten van de overheid?

Het is geen kwestie van solidariteit, maar van scheve verhoudingen. Van een politiek die liever applaus oogst in Brussel dan de noden van haar eigen bevolking serieus neemt.

Thuis, in Nederland, zijn ze intussen creatief met cijfers. Want tja, als je de armoedegrens verhoogt, of gewoon de definitie verandert, dan verdwijnt armoede vanzelf wat meer uit de statistieken. Op papier dan. Want in de supermarkten, in de rij bij de sociale dienst en in de lege broodtrommels van basisschoolkinderen is die armoede springlevend. Maar ja, dat soort verhalen halen geen krantenkoppen. Geen internationale waardering. Geen NAVO-sympathiepunten.

En als je daar wat van zegt, ben je ‘tegen solidariteit’.
Dan ben je ‘onmenselijk’.
Dan ‘begrijp je de geopolitieke context niet’.

En ondertussen? Ondertussen leer jij je kind dat het ‘niet altijd alles kan krijgen’, terwijl jouw overheid zichzelf precies dat wél toestaat. Op jouw kosten.
Zolang jij je gas omlaag draait, draait Den Haag z’n gezicht weg.
En dat noemt men dan vooruitgang. Of solidariteit.
Ik noem het iets anders: verraad met een lintje eromheen.

Blijf alert, blijf kritisch.